Dapit-hapon

Lumubog na naman  ang haring araw. Isang araw na naman ang nagdaan. Isang araw na puno ng stress dahil sa maraming nakaambang na trabaho. Trabahong laging nadaragdagan at hindi man lang mabawas-bawasan. 

Alas sais na nang umalis kami sa Fontana. Nag-dinner muna kami ni Ms. Emy bago tumulak pabalik sa Maynila, gutom na raw sya eh. Okay na rin sakin para tipid na sa hapunan pag-uwi ko sa bahay.

Kaya naman padilim na nung nakalabas sa NLEX ang van na sinasakyan namin. Nag-aagaw na ang liwanag at dilim sa lahat ng dako ng kapaligiran. Halos hindi ko na nga nakita nang buo yung bagong Marquee Mall na itnatayo sa may Angeles Exit. Sa bandang kanan ko, bahagya ko nang nasilayan ang ginintuang kulay ng langit dahil sa paglubog ng araw. Oo nga, pagabi na naman--oras na pinakaaayawan ko. 

Ipinaaalala kasi nito na kahit anong gawin ko, mananalo pa rin ang dilim sa laban na iyon. Na kahit anong pagpipilit at paghahanda ang pagdaanan ko, darating at darating din ang gabi. At, noong bata pa ako, kasama nitong madalas ang ingay, pagtatalo, at takot. Ingay dahil sa boses na lango sa alak, pagtatalong walang kahit na anong basehan, at takot sapagkat wala akong matatakasan. Wala akong ibang mapupuntahan. 

***

Nasa A. Bonifacio na kami nang muli kong namalayan ang aking kapaligiran. Nawala na naman pala ako sa pag-alala ng mga mapapait kong karanasan noong bata pa ako. Hindi ko tuloy napansin na nakapag-exit na pala kami ng NLEX, at gabi na naman pala.

Ilang taon na rin mula nung huli ko syang nakita. Pero hanggang ngayon, naaalala ko pa sya, at ang mga nagawa nya.

Sana, mag-umaga na.

Balik-tanaw

Ilang ulit ko nang tinangka na ilahad ang aking nararamdaman sa pamamagitan ng wikang una kong natutunan. Ilang ulit na rin akong nabigo. Bigo hindi dahil salat ang bukal ng aking inspirasyon at kaisipan kundi bigo sapagkat waring ibinaon ko na sa limot ang indayog ng lirisismong Pilipino.

Nasaan na ang dating ako na hindi lamang matatas sa pagbigkas ng Filipino kundi mahusay din sa pagsasatitik ng mga kaisipan?

In the here and now

Right here, right now, waiting. It's a judgment I never want to hear. It's a hearing I never want to be judged. I know my worth, but I also know what I've done, and what I am continuing to do. Yes, I am part of this group, but it's a part I so reluctantly want to own. One day, two days, three months, four years. All are part of an inconceivable plan that I cannot foresee, nor forego.

I don't know what to do.

Happiness

Thank you for not letting me go.

Feels so nice to be happy.

Again.

Walk Away

What happens when you feel your heart breaking into a million pieces and you feel there is nothing you can do to thwart it? When you know you are walking into a known cliff and you cannot, for the life of you, see how deep it is? How often do you need to witness instances that you know will hurt you before you actually turn your back to curb more hurt?

Further, what if the assurance that you receive from the beginning no longer gives you comfort and ease? What if only hearing those three little words will rest your heart, and yet, it is never said, and will not be forthcoming anytime soon? And you saying those words instead will lead that person away forever?

What happens when, amidst all these confusion, you question yourself once more? Your worth, your relevance, your importance? How will you hold up when you continuously measure yourself against others to whom you get tired of being compared? 

Will you stick around and see if the road would eventually lead to a better way?

Or would you, just, walk away?